MANUK TITIRAN JEUNG NYIRUAN
Kacaturkeun di hiji leuweung.
Poé keur meunjeuhna
morérét. Dangdaunan ogé lalayu, teu kuateun ku
hawa panas panonpoé nu sisinarieun harita mah kacida
panasna. Kitu deui sasatoan,
gawéna salasap-sulusup kana
rungkun, néangan tempat ngiuhan.
Teu jauh ti dinya
aya nyiruan keur kalantang-kulinting néangan cai.
Manéhna kacida ngarasa halabhabna, sanggeus kukurilingan di jero leuweung ti
isuk-isuk.
Akhirna sakadang Nyiruan téh manggih
pancuran.
Tuluy baé dideukeutan' arék nginum. Tapi karék gé
eunteup, Sakadanga Nyiruan téh tisorodot,
terus ragrag kana cai.
"Tulung.... tulung!" Sakadang Nyiruan jejeritan bari
roroésan dina cai, ampir paéh.
Kabeneran
aya manuk titiran keur ngiuhan
dina dahan
teu jauh ti dinya. Ngadéngé nu tulung-tulungan,
geuwat titiran téh muru datangna
sora, rék nulungan. Enya baé, ku Sakadang Titiran katénjoeun nyiruan téh, geuwat metik
dangdaunan, tulux cicing di luhurna.
Bari rénghap ranjug
Sakadang Nyiruan nganuhunkeun ka Sakadang Titiran anu geus
nyalametkeun nyawana.
Isukna Sakadang Nyiruan kukurilingan rék barangsiar. Barang nepi ka hiji tempat, manéhna mireungeuh aya paninggaran nu keur ngécéngkeun bedilna. Barang disidik-sidik, horéng paninggaran téh keur ngadodoho manuk titiran. Sakadang Nyiruan henteu samar
yéntitiran anu keur didodoho ku
paninggaran téh anu kungsi nulungan
manéhna di pancuran tèa.
Sakadang Nyiruan tèh tuluy hiber muter-muter luhureun sirah paninggaran. Maksudna mah ngaganggu paninggaran. Tapi, paninggaran téh
jiga nu kurang déngé.
Lantaran
tarékahna teu hasil, Sakadang Nyiruan mikiran deui cara
séjén. Manéhna manggih akal, tuluy imut. Gancang nyiruan hiber cara
angin, muru bitis paninggaran nu rék ngabedil titiran
téa. Celétét baé diseureud.
Paninggaran téh mhagurubug,
geblug labuh.
"Sakadang Titiran, geuwat indit sing jauh!" ceuk Sakadang Nyiruan. Sakadang Titiran karék engeuh
mun manéhna keur didodoho ku
paninggaran. Tuluy baé manehna hiber
ngajauhan éta tempat, bari
teu poho nganuhunkeun ka Sakadang Nyiruan.
No comments:
Post a Comment